W ciągu ostatnich 21 lat byłem 23 razy w Kazimierzu Dolnym. Niezły wynik, powinienem od lokalnych władz otrzymać jakąś nagrodę albo medal. Oczywiście są na świecie inne miejsca do których zdarzało mi się jeździć wielokrotnie. Amsterdam, Ljublianę czy Kortrik (Belgia) odwiedziłem de facto więcej razy ale działo się to na wezwanie lokalnego kapitalisty, który płacił mi pensję – więc się nie liczy. Skąd zatem ten Kazimierz? Miasteczko urokliwe i przyjemne, zarówno latem jak i zimą, niemniej jednak trudno taką lojalność wytłumaczyć jakąś formą miłości do niewielkiego ryneczku i kilku polodowcowych wąwozów.
Wszystko to z powodu wyjazdów, organizowanych przez rodzinę mojej żony, z okazji Świąt Wielkiej Nocy. Jeździmy więc grzecznie co roku, w to samo miejsce, do tego samego hotelu i chodzimy na spacery tymi samymi wąwozami. Dość rutynowe, chciałoby się użyć nawet słowa nudne. Dlaczego więc robię ten wpis? Bo jest on formą epitafium dla wielkanocnych wypadów do Kazimierza. Czas zamknąć ten etap i poszukać czegoś innego, świeższego i bardziej pasjonującego, niż miłe skądinąd miasteczko. A więc pamiątkowa fotka (patrz poniżej) i pa-pa.
Piotr Polański
